Γινόμαστε συγγραφείς ...με πρωταγωνιστή το καπλάνι

Μια μέρα...

Μια μέρα το καπλάνι ξύπνησε  με το μαυρο του μάτι ανοικτό κι αγριεμένο. Πήγε στα κοντινα χωρια και κατασπάραξε τα κοπάδια των βοσκών. Όταν πια χόρτασε από σάρκα , ξάπλωσε στο έδαφος και αποκοιμήθηκε , απλώνοντας και τεντώνοντας τα μυώδη του πόδια και το λυγερό του σώμα. Ένας χωρικός που έχασε το κοπάδι του , κίνησε να το σκοτώσει με μια μεγάλη πέτρα. Το καπλάνι , έξυπνο όπως ήταν και πονηρό, απέφυγε τη βαριά  πετριά και στάθηκε απειλητικά απέναντι από το χωρικό. . Ἐπειτα πήδησε πάνω του και εκεί που θα τελείωναν όλα , λάλησε ο πετεινός και ξημέρωσε μια καινουρια μέρα. Το καπλάνι άλλαξε το μαυρο μάτι με το γαλάζιο κια ημέρεψε, έγινε γλυκό και χαριτωμένο στο λεπτό. Αντί να μπήξει τα σουβλέρα του δόντια στο χωρικό , τον έγλυψε και τον άφησε να φύγει . 

Ωστόσο το καπλάνι δεν σταμάτησε ποτέ να αλλάζει το χαρακτήρα του και τα μάτια του . Αυτή ήταν η κατάρα του για μια ζωή.

Ειρήνη Διαλυνά (α1)

Mια ιστορία με το καπλάνι.

Μία ηλιόλουστη μέρα όταν το καπλάνι είχε ανοιχτό το γαλάζιο μάτι μάζεψε γέρους, παιδιά, και όσους περισσότερους μπορούσε,  στη πλατεία για να τους πάει μια εκδρομή στο δάσος. Τους έδειξε που μένει, τα  μυστικά του δάσους και παίξανε μαζί διάφορα παιχνίδια. Όλοι στο χωριό ήταν πολύ ευχαριστημένοι με την κίνηση αυτή που έκανε το καπλάνι και αποφάσισαν να αφιερώσουν μία μέρα του χρόνου προς τιμή του καπλανιού. Από εκείνη τη μέρα και κάθε χρόνο στις 29 Ιανουαρίου μαζεύονται  όλοι στη πλατεία και στη μέση  έχουν ένα ομοίωμα του καπλανιού. Ανάβουν φωτιά, τα παιδία συνήθως φοράνε μάσκες με το καπλάνι πάνω , χορεύουν και διασκεδάζουν όλοι ανεξαιρέτως ηλικία ως το πρωί.

Ελίζα Λαπίδη (γ2)