Το γεφύρι της Αρτας ...αλλιώς , Γιάννης -Στέλιος Τζιρβελάκης

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ¨ΤΟΥ ΓΙΟΦΥΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ¨

Τ' άκουσ' ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει

Πιάνει μιλάει στο πουλί, μιλάει στ' αηδόνι

<<Πες μου εσύ πουλάκι μου τι πρέπει εγώ να κάνω

να μην στοιχειώσω την αγάπη μου, δεν θέλω να την χάσω>>

Κι άνοιξε το πουλί το στόμα του και είπε του μαστόρου

<<Είτε εσύ, είτε η λυγερή να στοιχειωθείτε πρέπει.

Έτσι μου είπανε εμένα, έτσι εγώ σου λέω.>>

Τους δρόμους παίρνει ο μάστορας να πάει στο σπιτικό του 

Να πει ένα αντίο της λυγερής και του 'δωσε αυτή όρκο:

<<Πιστή 'μουνα σε σένανε πιστή θα σού 'με πάντα.

 Μόνο αν φύγεις από δίπλα μου, εγώ τι θα 'πογίνω;

Θα 'ναι πόνος αβάσταχτος και καημός μεγάλος.

Γι' αυτό μαζί σου το γιοφύρι άσε με να στεριώσω.>>

Πήραν λοιπόν κι οι δυο το δρόμο του θανάτου

Μα αφού ήτανε μαζί πράμα δεν εφοβούνταν.

Φτάνουν, λοιπόν, και κάθονται εις τα θεμέλια 'πάνω 

Πιάνει ο ένας το μυστρί ο άλλος τον ασβέστη

Ρίχνει κι ο τρίτος μάστορας πάλι τον μέγα λίθο

Μα πριν στοιχειώσουνε κι οι δυο της Άρτας το γιοφύρι,

είπαν την τελευταία τους μιλιά κι όρκο αγάπης δόσαν

<<Όπως ο ασβέστης ένωσε αυτές εδώ τις πέτρες,

έτσι και η αγάπη μας ενώνει τις καρδιές μας.

Την δύναμη της αγάπης μας ας πάρει το γιοφύρι!>>

Κι έτσι σκαλίστηκαν , λοιπόν, πάνω στο μέγα λίθο

τα σώματα της λυγερής και του αντρός της αγκάλη.

                                                                 ΓΙΑΝΝΗΣ-ΣΤΕΛΙΟΣ ΤΖΙΡΒΕΛΑΚΗΣ

                                                                   Γ'3 ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ